Mistrzostwa świata w piłce nożnej to impreza, która od dziesięcioleci gromadzi na trybunach i przed telewizorami najwięcej widzów. Najlepsi piłkarze poszczególnych mundiali stają się idolami milionów chłopców i dziewczynek. Nie inaczej było w dawnych czasach. Wydawnictwo SQN przedstawia swą najnowszą książkę pt. Historia mundiali. Tom 1. 1930–1974. A my prezentujemy Ci zestawienie pięciu bohaterów piłkarskich mundiali z tego właśnie okresu.
1. Giuseppe Meazza – Złota Piłka dla najlepszego piłkarza mistrzostw świata w 1934 roku (postać tę poznasz bliżej, czytając książkę pt. Calcio. Historia włoskiego futbolu)
2 tytuły mistrza świata (1934, 1938)
3 gole na mistrzostwach świata
Meazza to w powszechnej opinii wielu ekspertów jeden z najlepszych włoskich piłkarzy w dziejach. Urodził się w 1910 roku i już w wieku 17 lat zadebiutował w seniorskiej drużynie Interu Mediolan. W grze wyróżniał się przede wszystkim niezwykłymi umiejętnościami technicznymi. Włoskie środowisko piłkarskie często nazywało go geniuszem. Z dorobkiem 218 goli jest czwartym w historii strzelcem w Serie A. Ponadto trzykrotnie został mistrzem Włoch i raz zdobył Puchar Włoch.
Przez lata był także podporą Squadra Azzurra. W reprezentacji zadebiutował w 1930 roku i przez kilka lat zdobywał doświadczenie, które zaprocentowało już w 1934 roku podczas mundialu odbywającego się na ojczystej ziemi. W trakcie tego turnieju Giuseppe strzelił po golu w meczu 1/8 finału oraz w półfinale. W 1938 roku zaś zdobył decydującą o awansie do finału bramkę z rzutu karnego. W 1934 roku został wybrany najlepszym piłkarzem turnieju. Umocniło to jego pozycję w światowym futbolu. Następnymi latami w barwach Włoch zapracował sobie na miano legendy reprezentacji narodowej.
2. Ferenc Puskás – Złota Piłka dla najlepszego piłkarza mistrzostw świata w 1954 roku
Drugie miejsce na mistrzostwach świata (1954)
4 gole na mistrzostwach świata
Ferenc odziedziczył dobre geny piłkarskie, ponieważ jego ojciec również był piłkarzem. Przygodę z piłką rozpoczął w czasie drugiej wojny światowej, a po jej zakończeniu stał się czołową postacią węgierskiej piłki. W 1948 roku został najlepszym strzelcem Europy, a w rodzimej lidze czterokrotnie był królem strzelców. W 1958 roku wyemigrował do Hiszpanii, gdzie z powodzeniem kontynuował karierę w Realu Madryt. Z Królewskimi trzykrotnie zwyciężył w Pucharze Europy w latach 1959, 1960 i 1966. Po tym ostatnim sukcesie zawiesił buty na kołku i z sukcesami zajął się trenowaniem.
Puskás jest z pewnością najwybitniejszym węgierskim piłkarzem w dziejach. To on poprowadził Madziarów do złota olimpijskiego w 1952 roku. Następnie był kapitanem reprezentacji, która kroczyła od zwycięstwa do zwycięstwa przez 32 kolejne spotkania. Na mistrzostwach świata w 1954 roku Złota Jedenastka była głównym kandydatem do końcowego triumfu. Na drodze do finału Ferenc strzelił trzy gole, a w ostatnim meczu dołożył jeszcze jednego. Nie wystarczyło to jednak na Niemców, którzy sensacyjnie pokonali Węgrów. Po tym turnieju reprezentacja obniżyła loty i nigdy już nie była tak blisko wygrania mundialu.
3. Garrincha – Złota Piłka dla najlepszego piłkarza mistrzostw świata w 1962 roku (dowiesz się o nim więcej z książki pt. Historia mundiali. Tom 1. 1930–1974)
2 tytuły mistrza świata (1958, 1962)
5 goli na mistrzostwach świata
Brazylijczyk to bezsprzecznie jeden z najbardziej widowiskowo grających zawodników w historii futbolu. Po udanej karierze młodzieżowej dość szybko, bo w wieku 20 lat, trafił do wielkiego klubu – Botafogo. Stał się legendą tej drużyny. Reprezentował ją przez 13 sezonów. Zaliczył dla niej ponad 200 występów i zdobył 84 bramki. To prawdopodobnie za jego przyczyną kibice wymyślili okrzyk „olé”. Mimo bogatej kariery sportowej nie radził sobie w życiu prywatnym. Przez wiele lat zmagał się z alkoholizmem i ostatecznie przegrał tę walkę, umierając w wieku 49 lat.
W reprezentacji Brazylii zadebiutował w 1955 roku. Niemal od razu stał się podporą drużyny narodowej. Świat odkrył jego potencjał dopiero w 1958 roku, kiedy to czarował kibiców i przeciwników rajdami na prawym skrzydle. Jednak jego szczyt piłkarskiej kariery przypadł na turniej, który odbył się cztery lata później. Został wtedy królem strzelców i najlepszym piłkarzem imprezy, a Canarinhos obronili tytuł zdobyty w 1958 roku w Szwecji. Brał jeszcze udział w mundialu w 1966 roku, ale wówczas był już cieniem samego siebie i nie pomógł Brazylii w odniesieniu kolejnego sukcesu.
4. Pelé – Złota Piłka dla najlepszego piłkarza mistrzostw świata w 1970 roku
3 tytuły mistrza świata (1958, 1962, 1970)
12 goli na mistrzostwach świata
Przez wielu uważany za najlepszego piłkarza w historii piłki nożnej. Od dzieciństwa wykazywał wielki talent i w wieku 15 lat zaczął profesjonalną karierę w barwach Santosu. Był zawodnikiem obunożnym, co w tamtych czasach było wyjątkowym atrybutem. Jego średnia goli oscylowała wokół jednej bramki na mecz, co jest niespotykanym wynikiem. Bezsprzecznie to jeden z najważniejszych sportowców w dziejach.
W reprezentacji Canarinhos Pelé debiutował już w wieku 16 lat, a na pierwszy mundial, w 1958 roku, pojechał, nie będąc jeszcze pełnoletni. Mimo to był już czołową postacią reprezentacji Kraju Kawy. W 1962 roku nie odgrywał decydującej roli, ponieważ już w drugim meczu doznał poważnej kontuzji. Cztery lata potem również padł ofiarą brutalnych fauli przeciwników. Dopiero w 1970 roku pokazał pełnię swych możliwości. W całym turnieju strzelił cztery bramki, zaliczył m.in. fenomenalne trafienie po zespołowej akcji w zwycięskim finale przeciwko Włochom. Pelé stał się pierwszym – i jak dotychczas jednym – piłkarzem z trzema tytułami mistrza świata.
5. Johan Cruijff – Złota Piłka dla najlepszego piłkarza mistrzostw świata w 1974 roku
Drugie miejsce na mistrzostwach świata (1974)
3 gole na mistrzostwach świata
Cruijff to symbol holenderskiego futbolu. Przez wiele lat był związany z Ajaksem Amsterdam. W barwach tego klubu sięgnął po Puchar Europy trzy razy z rzędu w latach 1971–1973. Po dekadzie występów zdecydował się na transfer do odradzającej się FC Barcelony. W pierwszym sezonie pomógł zespołowi odzyskać krajowe mistrzostwo. Trzykrotnie został nagrodzony Złotą Piłką dla najlepszego piłkarza grającego w Europie (1971, 1973, 1974). Po zakończeniu zawodowego grania skupił się na karierze trenerskiej, która również przyniosła mu wiele sukcesów.
Reprezentacja Holandii po zakończeniu drugiej wojny światowej przez długi czas znaczyła niewiele na międzynarodowej arenie. Dzięki znakomitemu pokoleniu piłkarzy Oranje awansowali do mistrzostw świata w 1974 roku. Liderem tamtego zespołu był rzecz jasna Cruijff. Wedle powszechnej opinii środowiska piłkarskiego Holandia była najładniej grającą drużyną tamtego czempionatu, a Johan, który zdobył w całym turnieju trzy bramki, najlepszym zawodnikiem. W finale jednak Holendrzy przegrali z gospodarzami turnieju – Niemcami. Cruijff rok przed kolejnym mundialem zakończył reprezentacyjną karierę.
Piłkarskie mundiale to coś niezwykłego dla każdego kibica sportu. Przez miesiąc można ekscytować się popisami najlepszych zawodników na świecie. Zajrzyj do sportowej księgarni internetowej labotiga.pl. Znajdziesz tam wiele pozycji o historii futbolu, a także o jego współczesnych bohaterach!
Skomentuj ten wpis Skasuj cytowanie