Prawdodziejka

recenzja

https://biblioteka---moniki.blogspot.com/

Safiya fon Hasstrel i Iseult det Midenzi, dwie czarodziejki, więziosiostry. Różnią się jak ogień i woda, a mimo wszystko są najlepszymi przyjaciółkami. Safiya jest jedyną żyjącą prawdodziejką. Wystarczy że na kogoś spojrzy i od razu wie, czy ten ktoś kłamie. Nie może nikomu zdradzić swojej mocy, ponieważ zostałaby pojmana i wykorzystana w politycznych gierkach władców Czaroziemia, które po dziewiętnastu latach rozejmu jest na granicy wojny. Iseult jest więziodziejką - potrafi zobaczyć i zrozumieć nici emocji, które wiją się w aurze każdego człowieka, dzięki czemu łatwiej jest jej zrozumieć poczynania innych.

Dwie przyjaciółki po raz kolejny wpadają w tarapaty i muszą zniknąć z oczu ludzi. Po drodze napotykają nieoczekiwanych sojuszników, a na jaw wychodzi wiele skrywanych tajemnic. Szykujcie się na prawdziwy rollercoaster zdarzeń!

„Prawdodziejkę” chciałam mieć na półce i przeczytać od pierwszej chwili, w której zobaczyłam ją na w księgarni. Oczarowłla mnie przepiękna okładka utrzymana w niebieskiej tonacji, ponieważ ostatnimi czasy uwielbiam okładki w tych kolorach. Zwróciłam również uwagę na słowa Sarah J. Maas, mówiącej, że książka wejdzie do kanonu. Po przeczytaniu opisu wiedziałam, że to musi być dobra fantastyka.

Od razu jesteśmy wrzuceni w wir wydarzeń. Już na pierwszej stronie poznajemy główne bohaterki – blondwłosą Safiyę, członkinię wysokiego rodu i ciemnowłosą Iseult, pochodzącą ze znienawidzonego rodu Nomatsów. Autorka nie bawi się w powolne wprowadzenie czytelnika w świat, czy też jakiekolwiek wyjaśnienia na tematy związane z Czaroziemiem. Co dziwne, czytelnik nie czuje się zagubiony. Wyjasnienia są wplatane w dialogi, rzucane mimochodem, ale dzięki temu przez całą książkę, kawałek po kawałku, ujawnia się świat, gdzie panuje zawiła magia.

Wielką zaletą „Prawdodziejki” jest brak wątku miłosnego. Co prawda pojawia się Merik, wiatrodziej, który z całą pewnością jest przystojnym młodzieńcem, ale autorka całkowicie skupia się na więzi łączącej dwie główne bohaterki. Jest to ciekawy zabieg w fantastyce skierowanej do młodzieży, gdzie pisarze zazwyczaj kładą nacisk na romantyczne związki. Safiya i Iseult dodatkowo są silnymi postaciami. Potrafią o siebie zadbać i ratują się wzajemnie z tarapatów, a w większości przypadków nie potrzebują niczyjej pomocy.

„Prawdodziejka” to bardzo dobry początek serii, która na dzień dzisiejszy składa się z dwóch tomów (drugi to „Wiatrodziej”). Myślę, że będzie to gratka dla miłośników pełnokrwistej fantastyki, chcących przeczytać lekturę napakowaną akcją. Dodatkową zaletą jest warsztat pisarski Susan Dennard, która bardzo sprawnie posługuje się językiem, dzięki czemu jej powieść aż skrzy się od magii.

recenzja

Koniec roku, czas podsumowań, no i oczywiście wybierania najlepszych książek. Rzutem na taśmę przeczytałam jeszcze jedną powieść i zdecydowanie się nie zawiodłam. Powiem więcej, spośród książek przeczytanych przeze mnie w 2017 ta pozycja z pewnością znalazłaby się w (mam nadzieję

recenzja

www.wielopokoleniowo.pl

Wiatrodziej, krwiodziej, żelazodziejka, więziodziejka, prawdodziejka; piraci, magicy, mnisi, imperatorzy i książęta; świat, który jest barwny i niezwykle bogaty w rozmaite postaci, a każda z nich posiada jakieś zdolności, ujawnione bądź też starannie ukrywane. Ten świat nie jest jednak pełen spokoju i harmonii - konflikty, intrygi, bójki są na porządku dziennym, a wisząca w powietrzu wojna sprawia, że nie wiadomo, komu można ufać, kto po czyjej stoi stronie i czy przyjaciel jest prawdziwym przyjacielem czy jednak wrogiem pozbawionym wszelkich skrupułów.

Safi i Iseult to dwie połączone więziami przyjaciółki. Różne jak ogień i woda uzupełniają się swoimi mocami i zdolnościami. Skomplikowane okoliczności sprawiają, że ich życie staje się jedną wielką ucieczką na przemian z porwaniem i walką na śmierć i życie. Nic nie jest jednak w stanie je przerazić ani złamać, najwyżej zadziwić i wprowadzić w lekką zadumę. Jedna z dziewczyn pozna także pewne rodzące się, niepokojące uczucie, którego wcześniej nie miała okazji doświadczyć. Uczucie to zmieni nieco jej spoglądanie na świat i potwierdzi tezę, że nic nie jest do końca tym, czym się wydaje.

Przedstawiona w powieści rzeczywistość została wykreowana przez pisarkę dokładnie i starannie. Autorce nie brakowało wyobraźni i czytając "Prawdodziejkę" musimy zachować czujność, aby nadążyć za wszystkimi informacjami i by po prostu nie przegapić czegoś istotnego. A dzieje się w tej książce, oj, dzieje! Tak naprawdę wartka akcja toczy się już od pierwszych stron, trzymając wysoki poziom przez wszystkie stronice. Czytamy stronę za stronę, zastanawiając się, co jeszcze się wydarzy, kto kim się okaże i czy wybuchnie wielka miłość ;-) Pisarka posługuje się przyjemnym w odbiorze językiem literackim, dzięki czemu powieść, mimo licznych stron, czyta się lekko i z ogromną przyjemnością. Z dużą niecierpliwością pozostaje mi teraz czekać na dalsze dzieje bohaterów w kolejnej powieści z tej cyklu - czuję, że będzie to kolejna czytelnicza gratka ;-)

recenzja

Akcja, akcja i jeszcze raz akcja. Ta książka jest po prostu przepełniona akcją!

Bardzo lubię kiedy w książkach autorzy wykazują się oryginalnością i kreatywnością. Tworzą nowe światy, nowych niespotykanych bohaterów, nowe przedmioty. Tak właśnie napisała tą lekturę pani Susan. Jednak na samym początku było to troszkę irytujące, że te nazwy były takie skomplikowane. No wiecie na przykład "Więziosiostry".

Moja ukochana Sarah J. Maas jest przyjaciółką, autorki "Prawdzodziejki" i widzę, że Susan troszkę coś od niej podpatrzyła. Nie mówię, że podpatrzyła pomysł czy coś w tym stylu! Po prostu tak samo jak Maas, przez pierwsze sto lub dwieście stron, ciężko wbić się w powieść i tak samo jak przyjaciółka, lubi wymyślać ciekawe i intrygujące nazwy.

Zostanę jeszcze na chwilkę przy temacie "wbijania się" w książkę. No cóż wiadomo, że jest to troszeczkę męczące. Każdy z nas chciałby już od samego początku zakochać się w jakiejś książce i "pochłonąć" ją w parę godzin. To się jeszcze da przeżyć, że książka nie wciąga od samego początku. Ale przez te pierwsze dwieście na czterysta stron kompletnie nie wiedziałem o co w tej książce chodzi. Okej. Coś się tam wiedziało, ale przez tą połowę powieści cały czas przed oczami miałem napis, "ale o co tutaj chodzi?". Na samym początku myślałem, że to może być spowodowane, przez to, że "Prawdzodziejkę" najczęściej czytałem w autobusie szkolnym, gdzie dzieci krzyczą jak najęte, ale okazało się, że nie jestem jedyną osobą, która miała z tym problem.

Samą książkę czyta się przyjemnie i lekko. Mimo, że ten efekt "o co tutaj chodzi" jest niewybaczalny książka mi się spodobała. Takie uczucie, że czyta się coś kompletnie innego i, że wyróżnia się od innych książek jest świetne! Dobra zabawa podczas czytania to podstawa, a więc do takiej "zabawy" zachęcam w szczególności dziewczyny, ponieważ zauważyłem, że to jednak im bardziej przypadła do gustu "Prawdodziejka" niż mężczyzną haha.